GITAARPRAKTIJK IN ZUID-INDIA
Beknopt verslag

Halverwege 2007 ontvangen we (Dick en Marion) bij De Gitaarpraktijk een E-mail van de Stichting Isai Ma(i)yam met de vraag of we vrijwilligerswerk (in de vorm van gitaarles) willen gaan doen in India. De gitaarlessen moeten gegeven worden aan kansarme kasteloze kinderen, vier talentvolle jongens van gemiddeld 23 jaar en twee/drie dagen per week aan gehandicapte kinderen. Dit laatste betreft dan meer muziektherapie. We vinden het allebei in eerst instantie meteen een goed idee en hebben bevestigend geantwoord.

De secretaris vertelt ons dat ze zelf op het punt staat om voor 2½ maand naar India te vertrekken en belooft in augustus contact met ons op te nemen. Zo gezegd zo gedaan en na overleg besluiten we om de gehele maand november naar Zuid-India te gaan. De voorbereidingen kunnen beginnen.

Allereerst moeten er twee redelijke gitaren komen om in India op te kunnen spelen. Er zijn daar wel gitaren maar niet van al te beste kwaliteit. Dick gaat naar muziekzaak Alphenaar, waar hij vanwege De Gitaarpraktijk goede contacten mee heeft, en bespreekt de onderneming met eigenaar Otto. Deze reageert enthousiast en samen komen we op het idee om met Boetzkes, de importeur van het merk Blueridge, te gaan praten en te zien wat we kunnen doen. Uiteindelijk krijgen we de Blueridge voor inkoopprijs minus 10% en de rest nam Alphenaar grotendeels voor zijn rekening. De tweede gitaar wordt voor een zachte prijs aangeboden, twee hoezen erbij en dit gedeelte is klaar!

Inmiddels is Brigitte, de secretaris van de Stichting Isai Ma(i)yam, bij ons geweest en samen hebben we de bedoeling en, voor zover mogelijk, het reilen en zeilen in Zuid-India besproken. Brigitte maakt ons duidelijk dat we rekening moeten houden met een cultuurshock, aangezien het daar bijna 100% verschilt ten opzichte van hier. Tevens geeft ze ons enkele goede adviezen betreffende inentingen, visum, vliegtuigmaatschappij en voor het verblijf in India; klamboe, hoeslakens om in te slapen, etc. Achteraf zéér nuttige informatie.

Het is inmiddels oktober geworden en de spanning stijgt. Bij de GG&GD hebben we de twee vaccinaties genomen. Een voor buiktyfus en een voor Hepatitis A. Ondertussen heeft Dick de leerlingen van de Gitaarpraktijk op de hoogte gebracht van ons voornemen. Er is in de maand november geen les en uiteraard geen doorbetaling van lesgeld. Iedereen heeft begrip voor de situatie en een leerling van 14 jaar vertelt dat hij met zijn ouders heeft afgesproken dat hij de maand november wél wilt doorbetalen en of wij dat dan aan de kinderen in India willen geven! Dit geweldige idee heb ik aan alle leerlingen verteld en uiteindelijk kunnen we een aanzienlijk bedrag meenemen naar India.

Eindelijk – de nacht van 1 op 2 november - is het dan zover, koffers gepakt, gitaren over de schouder en om 5 uur in de ochtend vertrekken we naar Schiphol. Van Schiphol gaan we met Britisch Airways naar Londen, daar moeten we 2 uur wachten FOTO en dan de grote oversteek naar India. De verzorging van Britisch Airways is perfect. Zo hebben we bijvoorbeeld totaal geen problemen met de twee gitaren die als handbagage meegaan . Na ongeveer 10 uren vliegen, 3 maaltijden, diverse drankjes en veel video’s bekeken te hebben komen we eindelijk aan op het vliegveld van Chennai. Daar duurt het lang voordat we de koffers kunnen pakken FOTO maar wanneer dat eenmaal is gebeurd, gaat het “snel”. Eenmaal buiten gekomen – de temperatuur is héérlijk warm – zien we tussen alle mensen een jongeman staan die een bordje omhoog houdt met de tekst: DICK / MARION. We volgen hem en komen op een soort parkeerplaats uit waar onze taxi staat.

Overal auto’s met voeten uit de open deuren van slapende taxichauffeurs. Onze vriend(Sagadevaij) en de chauffeur laden de boel in en we kunnen de 3 uur durende reis naar Pondycherry beleven.

In India rijden ze links!! Dat is even wennen want je hebt het idee dat alle auto’s recht op je af komen stuiven. Bovendien is er ongelofelijk veel langzaam rijdend vrachtverkeer dus we moeten constant inhalen en bij vrijwel elke verkeersbeweging is men daar gewend om de claxon te gebruiken. Alles rijdt dwars door elkaar heen. De eerste ervaring met India is warmte, lawaai en drukte. Veel kunnen we niet zien, want het is midden in de nacht. Halverwege stoppen we even voor een kopje Indiase koffie en na drie uren komen we aan op de plaats van bestemming.

Niet Pondycherry maar een eindje daar vandaan. Ze noemen het Herbal Garden. Het is het gedeelte van de stichting waar men geneeskrachtige kruiden kweekt. Een prachtige omgeving. FOTO We krijgen een plek op de 2e verdieping van het huis. Een leuk kamertje van 2½ bij 3½. Klein, maar in India vindt het leven buiten plaats en nauwelijks binnen. De volgende dag maken we kennis met het gezin dat daar woont. Man (Sivaraj), zijn vrouw (Malar) en hun twee kinderen. FOTO Sivaraj (spreek uit: Sivaratch) zegt dat we eerst maar even moeten “grounden” en dat hebben we een paar dagen gedaan. Het door de leerlingen in Holland opgebrachte geld wordt in grote dank aangenomen en het eerste wat men er van doet is het schoolgeld betalen voor de kinderen van de Trust.

Omdat we niet veel kleren hebben meegenomen gaan we de volgende dag, samen met twee jongens, naar Pondycherry om daar wat luchtige kleding te kopen. Wanneer we daar aankomen is het ongelofelijk druk. Het blijkt dat er een feest op handen is en iedereen gaat deze week kleding en andere dingen aanschaffen. Alles wordt op de markt gekocht tegen zeer lage prijzen want de mensen daar hebben haast niets te besteden. Je kunt over de hoofden lopen! Overal waar we kijken zien we donkere mensen met blauw-zwart haar en prachtige kleurrijke kleding. Schitterend om te zien. En dat het verkeer! Auto’s, brommers, kleine gele taxi’s die overal doorheen scheuren, fietsers, voetgangers, honden, koeien, ALLES gaat dwars door elkaar heen en alles maakt geluid. FOTO Toch voelen we weinig ergernis zoals in Nederland in de file. We denken dat dit komt doordat je zoveel verschillende dingen ziet i.p.v. die lange geordende rijen auto’s in Nederland. Het is een geweldige belevenis.

In de weekenden komen de kinderen van Pondycherry naar de Herbal Garden. Marion heeft het eerste weekend meteen aan de kleintjes les gegeven FOTO en Dick aan de groten. FOTO Het is heerlijk om weer bezig te zijn en het enthousiasme van deze kinderen te voelen. Even iets over het eten. In de ochtend krijgen we rijst, in de middag krijgen we rijst en in de avond krijgen we rijst. Over de rijst zit dan een sausje van kruiden. Daarbij een paar kleine zoete banaantjes die daar in de tuin groeien. Het is niet steeds dezelfde rijst. De ene keer is het losse rijs, dan weer plakkerige rijst en geplette bolletjes rijst (Idli) of we krijgen een soort pannenkoekjes met saus erover. Na een aantal dagen zien we brood op ons bordje verschijnen. Al met al was het eten goed. Bestek gebruiken ze daar niet en het is dus de bedoeling dat je met je handen eet. Met de rechterhand, want de linker hand is onrein. Dus voor het eten én na het eten de handen wassen.

Qua temperatuur is het heerlijk. Voor hun begrippen winter maar voor de onze volop zomer. Het is gemiddeld ongeveer 30° maar in de avond koelt het wel af naar 18° tot 20°. Nog steeds warm dus, maar zij zitten dan buiten met een trui aan en een muts op! We slapen in een dekbedhoes op een dun matje waardoor we het idee hebben dat we direct op de stenen vloer liggen. Na een paar dagen hebben we een matras gekocht want met de ruggen gaat het niet echt goed. Het matras is een zaligheid! We hebben heerlijk geslapen. Wel van te voren even insmeren tegen de mosquito’s, want daar zijn er veel van in deze tijd van het jaar. Nog even iets meer over slapen in het algemeen daar. De Indiase mensen slapen werkelijk overal. Op de middenberm tussen 2 wegen in waar het gigantisch drukke verkeer langs raast; tegen hun huisjes aan; onder bomen of gewoon op straat waar iedereen langs loopt. Het is werkelijk ongelofelijk. Ook noemenswaardig is de zachtheid, vrolijkheid en vriendelijkheid van deze mensen, ze zijn zeer innemend, ondanks hun minimale bestaansnorm.

De vier jongens die Dick onder zijn hoede heeft doen het goed en pakken de nieuw te leren stukken vlot op. FOTO Het niveau in India is anders dan in Nederland. De jongens zitten allemaal op College, een muziekschool voor hoger niveau. Dit valt allemaal erg mee en er is genoeg te doen. Elke dag komen ze voor les en per dag stijgt het enthousiasme. Naast het spelen wordt er ook veel over muziek gesproken; Wat het met je doet, hoe je het kunt toepassen en over het hoorbare niveau van ontwikkeling van degene die speelt. Hoewel India een zeer rijke muzikale traditie heeft met vele verhalen omtrent muziek en al haar eigenschappen, zijn ze niet (meer) gewend om daarover te praten, maar na zo’n anderhalve week begint het kwartje (of de roepee) langzaam te vallen. Vooral voor deze jongens, die uit het armere gedeelte komen, is het belangrijk dat ze inzien dat elke verandering bij jezelf begint en dat muziek daar een voorbeeld van is, want als jij wilt dat de muziek die je speelt verandert, dan kies je daarvoor en zet je de verandering zelf in. Dit soort dingen gaat niet van de ene op de ander dag (helaas zijn we er maar 1 maand) maar de aanzet is gegeven en de smaak hebben ze te pakken. Soms geeft Dick aan alle vier tegelijk les en soms individueel. Steeds wat voor het moment het beste is. Inmiddels zijn er ook twee nummers geschreven en die worden in vier verschillende partijen uitgevoerd. FOTO / FOTO Dit alles ondersteunt door Jamala, die erg goed is op de tabla. Het tweede nummer is een soort Mantra en heet “All can be done” Deze Mantra wordt nu ook in de Trust in Pondycherry met de gehandicapte kinderen gezongen en is gebombardeerd tot nummer van de Trust. Een hele eer!

Muziek doet veel, héél veel met mensen. Als we het al niet wisten dan nu zeker wel. Je ziet mensen veranderen. We merkten dat het eerst bij de gehandicapte kinderen. Met muziek kunnen we communiceren. FOTO De motoriek van de kinderen wordt beter en wanneer ik speel, ontspannen ze zich meer en beginnen mee te bewegen op het ritme van de muziek. Zodra de muziek dan weer stopt, vallen ze langzaam weer terug in hun oude bewegingen. FOTO Muziek is grensoverschrijdend, op een specifieke manier genezend en mits goed gebracht, inzichtgevend.

Na twee en een halve week besluiten we om er even tussenuit te gaan naar het Quiet Healing Centre. Dit is een onderdeel van Aeroville (een grote woongemeenschap in de nabijheid dat destijds is gesticht door “de Moeder”, die daar samenwoonde met Sri Aurobindo). Op Internet kun je hier alles over lezen. Het regent de afgelopen twee dagen, ziet er behoorlijk donker uit en de weersverwachting is niet al te best. FOTO We hopen dat het droog is wanneer we naar het Healing Centre gaan.

We zitten inmiddels in het Quiet Healing Centre en het is prachtig weer! Je hoort de zee, ziet de palmen en rust, wat een rust! FOTO

’s Nachts is het voor Marion helaas wat minder rustig want die wordt geteisterd door een sprinkhaan die van geen ophouden weet. Oordoppen blijken een uitkomst. Het is hier behoorlijk luxe en hoe gek het misschien ook klinkt, het andere, Herbal Garden en de familie, beginnen we na een paar dagen te missen. De accommodatie is echter schitterend, ander eten, hangmatjes, uitzicht over zee en zoals de naam al zegt quiet, zéér rustig. We genieten van de rust en het uitzicht over zee en voelen ons rijk. FOTO

In 1e instantie mag er geen gitaarles gegeven worden in het appartement, maar als we wat meer in de tuin, richting zee, gaan is het geen probleem. We ontdekken al snel een mooie zitplaats onder de bomen waar Dick goed les zou kunnen geven. De afspraak is dat de jongens daar ’s morgens met hun gitaar naar toe komen en dat er in de tuin, onder de bomen geoefend gaat worden. FOTO / FOTO De vier jongens komen daar in de ochtend voor les en wanneer Dick les aan het geven is ligt Marion even heerlijk in een van de hangmatten FOTO bij het informatiecentrum. ‘s middags gaan we lopend naar Aerobeach. Dit is ongeveer 1 km verderop. Het strand is daar veiliger en je kunt er kluisjes huren voor je spullen. De zee is warm en behoorlijk wild.

We hebben niet gekozen voor een behandeling in het Healing Centre omdat de, hoofdzakelijk Europese, healers op ons enigszins arrogant overkwamen. Wel hebben we allebei een heerlijke Ayurvedische massage genomen van iemand van buiten het Centre. Na vier dagen zijn we weer teruggegaan naar Herbal Garden waar de kinderen ons opwachten en de koffer naar boven willen dragen. FOTO

We hebben goede gesprekken gevoerd met Sivaraj over zijn plannen voor de toekomst en hoe we daar een aandeel (Muziektherapie en Acupunctuur) in kunnen hebben. Allemaal spannend voor de eventuele toekomst.

De andere aanpak met de vier jongens en de drie dagen per week die aan de gehandicapte kinderen worden besteed, zorgen voor een grote, dankbare bijdrage in de muziektherapeutische ervaring. Dick wordt inmiddels aangesproken met Dick-Ghi, wat zoveel betekent als de Meester, en Marion vinden ze een Moeder voor de groep.

De dag breekt echter aan dat we zo langzamerhand weer aan de terugreis moeten gaan denken. Tijd gaat zó snel! Nog wat laatste souvenirs voor het thuisfront gekocht en toen de koffers zoveel mogelijk ingepakt. Op de dag dat we vertrekken wordt er tegen ons gezegd dat ze graag een afscheidsfeest voor ons willen geven. Het wordt een prachtig feest (vanaf de namiddag tot een uur of 10 ’s avonds) met heerlijk eten en veel, héél veel muziek. We hebben werkelijk een geweldige, inspirerende, liefdevolle tijd gehad. Dan komt het ogenblik dat we de koffers definitief moeten pakken en álle jongens zijn gekomen om afscheid van ons te nemen. Ze zeggen dat ze met ons mee willen rijden naar het vliegveld (drie uur rijden!) maar dat gaat niet want er is geen plaats meer in de auto.

Het afscheid is emotioneel en als laatste staan Sivaraj en zijn vrouw Malar ons uit te zwaaien.

Goodbye India…

Nandri.

Wilt u meer weten of ook wat doen voor de stichting, kijk dan op www.kindereninindia.org